In een reeks interviews die ik mocht doen, in opdracht van een uitvaartondernemer, sprak ik met verschillende mensen die tijdens de pandemie op professioneel vlak hebben geworsteld met hun mentale en fysieke welzijn. Dan moet u denken aan: verpleegkundigen, kraamhulpen, onderwijzers en ondernemers. Wat me daarbij opviel, elke keer weer, is dat deze schrijnende verhalen zelden het grote publiek bereiken, simpelweg doordat ze, naar mijn inschatting, te pijnlijk zijn om met de buitenwereld te delen. Dat is een grote blamage.
Ik zal een voorbeeld geven. Een vrouw vertelde me dat ze zonder beschermingsmaterialen in een verpleeghuis moest werken, in de eerste fase van de pandemie. De spaarzame mondkapjes die er waren, werden tijdens de pauzes aan de kapstokken opgehangen, om ze vervolgens gewoon weer te gebruiken. En bewoners stierven zonder hun dierbaren aan hun bed.