Mijn lieve ouders worden allebei vergeetachtig. Dat is verdrietig. Ze houden zielsveel van elkaar, maar zijn nu dagelijks dingen kwijt en vliegen elkaar soms in de haren, terwijl ze de grip op hun leven meer en meer verliezen. Wat niet op de automatische piloot gaat, gaat vrijwel altijd mis. De auto, toen de brommobiel en nu de fietsen zijn de deur uit. Twee rollators, een oprit naar de voordeur, twee Medido’s, een sta-opstoel en een wc-verhoger zijn in hun plaats gekomen. Naast thuiszorg hebben ze nu drie middagen hulp van Saar aan Huis. Twee vaste Saars komen op vaste tijden, afwezigheid en vervanging in overleg. Ze helpen bij wat nodig is en ook bij wat mijn ouders fijn vinden. Samen formulieren invullen, buiten een rondje lopen, een boodschap doen, stimuleren dat mijn moeder uitrust en mijn vader meer beweegt. Maar ook die fijne cd aanzetten, samen foto’s kijken, een ritje naar het tuincentrum of shoppen met koffie in de stad.
Herverdeling zorggelden
“ Deze Saars hadden stuk voor stuk een baan als verzorgende of begeleider ”
Mandy Jacobs
Aanvullende mantelzorg die mijn ouders prettig de dag doorhelpt en daarmee mij en mijn broers een heleboel rust geeft. Mijn ouders kijken uit naar de Saars. Naar de thuiszorg niet, vrees ik. Het zijn allemaal prima meiden, maar ze komen niet op gewenste tijden en alle verschillende gezichten houden ze niet uit elkaar. Deze Saars hadden stuk voor stuk eerst een baan als verzorgende of begeleider in de zorgsector. Ze hebben genoeg van de hoge werkdruk, de vinkjescultuur en de ernstig ingeperkte verantwoordelijkheid en regie over hun werk. Ze willen niet onder voortdurende tijdsdruk alleen doen wat is vastgelegd in het zorgplan, al heeft de cliënt bij aankomst een heel andere behoefte. Ze balen van de (schijn) controle op hun werk, terwijl de menselijkheid en de waardering er steeds verder uit wordt bezuinigd. Ze krijgen stress van de krapte aan menskracht en het voortdurend beroep dat op ze wordt gedaan om extra te werken. Ik kan ze geen ongelijk geven, u wel? Al sinds jaren is het zorggeld steeds schever verdeeld, en nu is de grens bereikt. Als we werkomstandigheden en salaris voor de uitvoerders niet drastisch verbeteren, zitten hulpbehoevenden straks echt zonder zorg. Op andere plekken in de zorg wordt genoeg verdiend en verspild om deze topmensen te bekostigen
