Verbinding!

Het nieuwe kabinet ging onwennig uit de startblokken. Vier eilanden die ieder voor zich willen scoren naar hun achterban. Er is geen overkoepelend gezamenlijk doel en gedeelde visie. En na de vele kabinetten Rutte, die het ook niet zo op visie had, is het natuurlijk niet gek dat deze lijn gemakshalve wordt doorgetrokken. Met als gevolg een ‘kabinet op drijfzand’. Niet geboren uit liefde, maar eerder uit dulden van, als een noodzakelijk kwaad. En als het kabinet een afspiegeling is van onze samenleving, dan klopt het gezegde dat elk volk de leiders krijgt die het verdient. Sommigen zeggen ‘laten ze het maar eens proberen’. Dat hebben we kunnen zien tijdens het eerste debat met de Tweede Kamer. Ik had last van plaatsvervangende schaamte. Ooit maakte ik hier onderdeel van uit. Maar wat is het verhard en wat wordt er zo niet geluisterd naar elkaar, op een paar goedwillende leden van dit kabinet na. Er ontbreekt cohesie. Er mist iets essentieels. Namelijk ergens samen voor willen staan en gaan. Er zijn voor het hele land. Dat komt omdat de magie van welslagen tussen de verschillende onderdelen zit en niet in de onderdelen. Ondertussen zien we dat schulden wel degelijk een negatieve invloed hebben op het gebruik van zorg. Dat onderwijs een groot tekort aan personeel kent en veel uitval onder leerlingen, daarmee de druk op de jeugdzorg verhogend. Dat de plek waar mensen wonen veel invloed heeft op hun gezondheid. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Alles in Nederland schreeuwt om verbinding. Samen! Maar er is zo weinig samen op dit moment. Iedereen is bang het zijne of het hare te verliezen. Dus stemmen en steunen we en masse populistische partijen voor het behoud van ons pensioen en minder immigranten in de wijk. Wordt het geen tijd dat we met elkaar ontdekken dat we breder moeten kijken dan ons eigen hachje? Dat het met ‘ik’ goed gaat en komt als ‘wij’ het goed hebben en goed regelen? Een hele opgave voor ons consumenten - en daar reken ik mezelf even goed toe. Het vraagt om een paradigma shift van jewelste. Maar ik ben een optimist tot in de kist, dus ook in deze situatie gloort hoop. In de wachtkamer van mijn tandarts hangt het bordje ‘Ook dit gaat voorbij’. Daar houd ik me aan vast!